بیلی ہر کوئی بختاں آلیاں دا

بیلی ہر کوئی بختاں آلیاں دا اللہ مَندڑے وقت وِکھائے نئیں

اُکا اجتائیں ”درؔد؎“ غریباں دے کسے راٹھ وی بھارے چائے نئیں

وَیندی بھُل پہچان وراگیاں نوں راہندے جدنڑ عروج دے سائے نئیں

خوش ہو کے ہر کوئی چائی وَدا راہندائے پھُل جتنڑے تائیں مُرجھائے نئیں

شکریہ تشریف آوری دا

شکریہ تشریف آوری دا مہمان غریب نواز اے

میری جھونپنڑی وِچ تیں شاہ دا آونڑ میرے کانڑ بڑا اعزاز اے

اُکا بھلیاں نال چا ”درؔد؎“ نوں لدیائی ہووی مُحسن عمردراز اے

چنگے سجنڑ ہوون تاں قسم خدا دی وڈے جگ تے ہوندن ناز اے

ہم قافیہ چار دوھڑے

دوھڑہ نمبر1

بختاں دی نرم گھگھوٹی وچ سداں سُکھ پئے دینی لوری

آپوں کسیاں نال مُناسب نئیں مُونہہ کھوئی تے سینہ زوری

سچا توں وی ہیں تیرے شہر دے پاسے سانوں دل جُو رکھدائے ٹوری

شالا ”درؔد؎“ کسے دے ہتھ نہ آوے انسان دی کائی کمزوری

دوھڑہ نمبر2

میرا خط میری ہتھ جوڑی سمجھیں بختاں دی فوج دا مُوہری

میرے صبر دے پھُل جھُلسیندی پئی اے افکار دے تھل دی لوری

دے حوصلے ”درؔد؎“ نوں قربت دے ملاقات دی چھِک نئیں ڈوری

نئیں تاں جسم دے لُگڑے وِیہڑے چوں میرے ساہ ہو ویسن چوری

دوھڑہ نمبر3

جے بچنڑاں ہیئی بدنامیاں توں رکھیں اندرے اندر دی چوری

رہویں بالکل ترکڑا غلط وِساہ دی کوئی جتنڑی دیوی لوری

کسے سجنڑ نوں اپنڑی زندگی دی دَسیں ”درؔد؎“ نہ کائی کمزوری

سدھی سِر اِچ آسیا دے بیٹھوں ہتھیں کئیں دے جدنڑ ڈنگوری

دوھڑہ نمبر4

میں وی کملا ہَم ہمدرد سمجھ کے تینوں دَس بیٹھم کمزوری

چلو شکر اے جھبدے لبھ گئی اے تیرے غلط وِراگ دی چوری

تیتھے راضی آں بخت دے پیگھے وِچ سداں دیوی دولت لوری

کم کوئی نئیں آندی بھیڑ دے وِچ کدی منگی ہوئی ”درؔد؎“ ڈنگوری

وڈے دعوے کر کے سانگیاں دا

وڈے دعوے کر کے سانگیاں دا نہوں لحظہ ائی رکھیا مانڑ ایں

توں سجنڑ صراف نہ کر سَگیوں کھرے کھوٹے دی پہچانڑ ایں

میرے دم تاں ”درؔد؎“ ہمیشہ سوچے چنگے تیری ذات دے کانڑ ایں

توئیں ہاسیاں بدلے لا چھوڑی میرے نانویں صرف مُکانڑ ایں

تیرے ٹھگ جہے خلق نوں ٹیک سمجھ کے

تیرے ٹھگ جہئے خُلق نوں ٹیک سمجھ کے روح لالچے لائی وتیوسے

اَنڑ نِبھدی دی مجبوری توں تیرے ظلم پچائی وتیوسے

تیری ہر ناجائز تے چُپ چا کیتی تیرے کوڑ لُکائی وتیوسے

ہاؤں غرض دا بیلی ”درؔد؎“ دا چن اِنجیں راٹھ بنڑائی وتیوسے

تیرے مگر ناراض خدائی کر بیٹھاں

تیرے مگر ناراض خُدائی کر بیٹھاں تینوں اجنڑ اتبار وی کوئی نئیں

آیا جہیو جہیا بھار تھکیڑیاں دا کیتا میں اظہار وی کوئی نئیں

چھڑی توئیں آں دی سنگت دی مستی ہے مینوں ہور خُمار وی کوئی نئیں

جداں فرق بنڑینائیں اِنج لگدائے تینوں ”درؔد؎“ دا پیار وی کوئی نئیں

نت نت جے مندڑے بول بلیون

نِت نِت جے مندڑے بول بُلیون بیلی آوُنڑ گھٹ کر ویندن

کدی پتھر وی لگن تاں کجھ نئیں ہوندا کدی پھُل وی پھَٹ کر ویندن

پچھے وادھیاں دا احساس ہوندائے جداں لگدے وَٹ کر ویندن

سانگے مُکن تاں ”درؔد؎“ جہان دے مہنڑے راہندی زندگی چَٹ کر ویندن

جے اگ لیسیں پکھیاں نوں

گیت

جے اگ لیسیں پکھیاں نوں چُبارے تینوں نئیں پچنڑے
ہمیشہ اُچے بختاں دے ہُلارے تینوں نئیں پچنڑے

ایہہ بھج تیرے تھر ویسن
دیہاڑے جداں ہر ویسن
جداں وی کائی بھیڑ بنڑی وَنگارے تینوں نئیں پچنڑے
جے اگ لیسیں پکھیاں نوں چُبارے تینوں نئیں پچنڑے

کسے وی تیتھے نئیں وِسنڑاں
کسے وی تینوں نئیں دِسنڑاں
توں کلہا کلہا ہو ویسیں سہارے تینوں نئیں پچنڑے
جے اگ لیسیں پکھیاں نوں چبارے تینوں نئیں پچنڑے

توں ”درؔد؎“ ڈُلا ویسیں
تے پکڑ اِچ آ ویسیں
غریباں نال کیتے ہوئے بُلارے تینوں نئیں پچنڑے
جے اگ لیسیں پکھیاں نوں چبارے تینوں نئیں پچنڑے

توں تاں پن کے ای سنگت پلیندا وتنائیں

توں تاں پن کے ائی سنگت پلیندا وتنائیں تیتھے گو جاگیر وی کوئی نئیں

تانویں سجنڑ دے دل دی ڈائری تے تیرا ناں تحریر وی کوئی نئیں

ہویا ریت دی نیہہ تے تاج محل اجتائیں تعمیر وی کوئی نئیں

اُس بشر تے آس وفا دی رکھنائیں جَیتھے ”درؔد؎“ ضمیر وی کوئی نئیں

وت وسنڑ دا بنڑ پوے مُونہہ ہک واری

وت وَسنڑ دا بنڑ پووے مُونہہ ہک واری توڑے اتنڑاں پیار تاں دے چا

سدھراں دے باغ نوں حوصلے دی پُرلطف بہار تاں دے چا

بھانویں ”درؔد؎“ نِبھائیں نئیں توڑ دے وعدے وقتی اقرار تاں دے چا

کر دَین مُکانڑی اکھیاں نوں ٹھہو سجنڑ دیدار تاں دے چا

شالا نت پردیس دے راج پئے ہونی

شالا نِت پردیس دے راج پئے ہونی محتاج دعائیں بیٹھا دیندائی

نگوسانویں وطن تے آونڑ دی ہتھ بنھ تاکید کریندائی

تنگ ویکھ کے گُزر وسیب دے وِچ امداد دے کانڑ سدیندائی

متاں ہاسہ سمجھ کے ٹال چھوڑیں پیا ”درؔد؎“ نوں مُلکھ مریندائی

تینوں ٹھگیائی نئیں تے چھڈیائی نئیں

تینوں ٹھگیائی نئیں تے چھڈیائی نئیں اللہ جدنڑ دا جوڑ بنڑایائے

چنگا توئیں بھائیوال دے نال ہمیشہ ساتھوں اپنڑیں خون کرایائے

سانگے نبھدن پر قربانیاں دتیاں مخلوق نوں ”درؔد؎“ دَسایائے

ویسے کائی نئیں نیک جناب تے چاڑی اساں اپنڑاں فرض نِبھایائے

ناراض سجنڑ رج لاہنڑ تے دے

ناراض سجنڑ رج لاہنڑ تاں دے اکھیاں دی تس وت بولیں نئیں

تیرے ہَسیاں سُنڑیائیں پھُل کردن ہک واری ہَس وت بولیں نئیں

اللہ واسطے کر مجبوراں تے ایہیا نیکی بس وت بولیں نئیں

کیوں ”درؔد؎“ تعلق ختم کیتائی ساڈا جُرم تاں دَس وت بولیں نئیں

ساڈے کہڑے عذر تے کہڑیاں اڑیاں

ساڈے کہڑے عُذر تے کہڑیاں اَڑیاں تیرے نال جو ہویا پیار اے

بھانویں حکم ناجائز وی کر چھوڑیں کداں ہو سگدا انکار اے

اُنجیں اساں وی ”درؔد؎“ حیا دے قیدی ہر ویلے ہائیں سرکار اے

جیویں اُٹھ چُپ کر کے مگروں ٹُردِن بھانویں بال چا نَپِن مُہار اے

میرے دکھاں تے سنڑیائیں شغل بنڑایائی

میرے دُکھاں تے سُنڑیائیں شُغل بنڑایائی میری بیلیا پیڑ وی ہوئی نہوں

دُکھ ونڈنڑ تاں دُور اے قسم خُدا دی کیتی آ رسمی دِلجوئی نہوں

لوکوچاری کانڑ دِلاسیاں دی اُکا سجنڑ دلیل وی ڈھوئی نہوں

اِنجیں تیرے پچھے زندگی ”درؔد؎“ ونجائی اے توں تاں سانگیاں جوگا ائی کوئی نہوں

ربی کجھ ڈنگ ہجر نصیب اچ ہاہ

ربی کجھ ڈنگ ہجرنصیب اِچ ہاہ بےاثر رہئیاں تدبیراں

کڑی رکھیائے ”درؔد؎“ نوں قسم خدا دی حالات دیاں زنجیراں

مُجرم مجبور نوں معاف چا کر ہک واری کُل تقصیراں

اگاں مُول نہ ہوسن محشر تائیں ملاقات دے وِچ تاخیراں

ایہہ پیار وفا تاں سجنڑاں توں

ایہہ پیار وفا تاں سجنڑاں توں قربان ہو ونجنڑ دا ناں ایں

دل شرک دے جرم توں بچیا رِہ رہوے شکویوں پاک زُباں ایں

جیڈی دھُپ حالات دی سخت پئی ہووے بھائیوال نوں دیویئے چھاں ایں

جداں تن من کئیں دی نظر چا کریئے لجپال بنڑیندا تاں ایں

مہر غلام محمد درد

وڈا ہے ارمان جو میں پاروں

وڈا ہے ارمان جُو میں پاروں توئیں سجنڑ نوں تنگیاں آئیاں

ہکے میں بدبخت دے پیار دے وِچ توئیں سکیاں نال ونجائیاں

اجاں پل ناہ گُزریا خوشیاں وِچ گئیاں یکدم وِہڑ جُدائیاں

ناں رب دا ائی ہر ہک غلطی دی دیویں معافی ”درؔد؎“ دیا سائیاں

ول آیائی موسم چیتر دا

ول آیائی موسم چیتر دا ہیئی رُت البیلی ہٹ آ

ہے تانگ گلاب تے موتیئے نوں پئی آ ھُسڑ چنبیلی ہٹ آ

تیرے واسطے سِکدی اے ”درؔد؎“ دے دل دی ویران حویلی ہٹ آ

متاں اوڈھر زندگیاں ہڈھ جاوِن میرا نکھڑیا بیلی ہٹ آ

اج کدوں آئے چادراں پیار دیاں

اج کِدوں آئے چادراں پیار دیاں کمزور تے تانڑن آلے

غُربت دی ذات دا جانڑوں ائی کوئی نہوں ہینی بخت دے جانڑن آلے

کدے لبھدے ہِن دَر دَر دیاں خاکاں پچھے سنگت دے چھانڑن آلے

اللہ جانڑدا قبراں مَل بیٹھن کنڈ ”درؔد؎“ سنجانڑن آلے

کسے دا کوئی یار نئیں

گیت

کسے دا کوئی یار نئیں کسے دا اتبار نئیں
کوئی وی لجدار نئیں کسے دا اتبار نئیں

ایہہ سنگتی نال دے
پُجاری مال دے
نِبھیدے دِہنہ چار نئیں کسے دا اتبار نئیں
کوئی وی لجدار نئیں کسے دا اتبار نئیں

فسانے کوڑ دے
یارانے کوڑ دے
اوہ پہلے آلا پیار نئیں کسے دا اتبار نئیں
کوئی وی لجدار نئیں کسے دا اتبار نئیں

ایہہ جگ ٹھگباز ہے
تے تیرانداز ہے
توں ایڈا ہوشیار نئیں کسے دا اتبار نئیں
کوئی وی لجدار نئیں کسے دا اتبار نئیں

نہ ”درؔد؎“ احساس ہے
نہ لج دا پاس ہے
کسے نوں سُکھ وار نئیں کسے دا اتبار نئیں
کوئی وی لجدار نئیں کسے دا اتبار نئیں

گجھے روگ انسان نوں مار گھتیندن

گُجھے روگ انسان نوں مار گھتیندن کوئی جانڑ کے لاغر ہوندائے

ہنج مرد دی جِگر چوں آندی اے بھلا کوئی بندہ شوق توں روندائے

جَیندے نکھڑ وَنجن اُوہو کملیاں وانگوں نِت رانہہ تے ”درؔد؎“ کھلوندائے

اُوہدے کداں کوئی چیتے جاہ تے راہندن جہڑا سجنڑ دی شکل نوں لوہندائے

تسیں لحضہ ای رٹھے ہوئے نہے پجدے

تُسیں لحظہ ائی رُٹھے ہوئے نہے پُجدے مُڑ سال تاں سَئے جہیا پدھ اے

ہوو اوڈھر ”درؔد؎“ تاں اِنج لگدائے گیا مُک زندگی دا ادھ اے

نِروار نہ کر کسے نکی جہئی گل توں ویسی نویں سِروں رنجگی ودھ اے

دھکہ جھلنڑ دے خوف توں ڈھہہ ویسی میرے سانہہ دی گلی ہوئی کدھ اے

دلوں میلے میں مجبور دے سر تے

دِلوں میلے میں مجبور دے سر تے ڈھاہ بے تکیائی دی منڑ گئے

میرے مانڑ وصال دی چوٹی توں مُونہہ بھار زمین تے جھَنڑ گئے

میتھے ویکھ زوال عروج دے پاسے بھائیوال اخیری تنڑ گئے

جنہاں باہجھ جہان تے کجھ ناہ دِسدا اُوہے ”درؔد؎“ کنانہہ دے بنڑ گئے

مینوں کیوں چھوڑینایں میرا کی قصور اے

گیت

مینوں کیوں چھُڑینائیں میرا کی قصور اے
ودا موڈھے دینائیں میرا کی قصور اے

میرا دل صَفا ہے بےایمانی کائی نئیں
تیری کیتی کدی نافرمانی کائی نئیں
مُکھ کیوں مُڑینائیں میرا کی قصور اے
مینوں کیوں چھُڑینائیں میرا کی قصور اے

ہک تیتھوں وَکھرا گل لایا کوئی نئیں
کسے بندے نوں میں نال ٹُرایا کوئی نئیں
وادھے کیوں کرینائیں میرا کی قصور اے
مینوں کیوں چھُڑینائیں میرا کی قصور اے

میرا ساتھ دیندوں میرے نال رہئیں ہا
کجھ میری مجبوری داؤں ائی ویکھ لئیں ہا
وسوں کیوں بھنینائیں میرا کی قصور اے
مینوں کیوں چھُڑینائیں میرا کی قصور اے

توں ایں مرضی آلا میرا زور کوئی نئیں
تیرے ”درؔد؎“ ہزاراں میرا ہور کوئی نئیں
دھکے کیوں مرینائیں میرا کی قصور اے
مینوں کیوں چھُڑینائیں میرا کی قصور اے

لجپال ڈلاندیاں سجنڑاں نوں

لجپال ڈُلاندیاں سجنڑاں نوں ساری عمر سہارے دیندن

جند داء تے ائی لا کے سانگیاں دا لا پور کنارے دیندن

خودغرض تاں صرف اُجاڑا ہوندن سداں ”درؔد؎“ خسارے دیندن

مَل ویندن لوڑ دے ڈنگ دھک کے کداں قول تے پاہرے دیندن

توں ساقی وچ میخانے وچ

توں ساقی وِچ میخانے وِچ ہر جام دی مَئے اِچ توں ایں

لَئے زندگی جدنڑ دی سُراِچ آئی اے میری سُر تے لَئے اِچ توں ایں

توں ”درؔد؎“ ایں خالق خلقت وِچ ہر اپنڑیں بَئے اِچ توں ایں

میرے حال تے مُستقبل دا مالک پل پل نِبھ گئے اِچ توں ایں

تیرے اپنڑیں جو موڈھے دے نال ہن سجنڑ

قطعہ

تیرے اپنڑیں جُو موڈھے دے نال ہِن سجنڑ
کول میں ہک نہ ہوواں تاں کے فرق ہے

تینوں قُربت میسر ہے احباب دی
میں تیرے کانڑ لوہواں تاں کے فرق ہے

لاہندے چڑھدے دی تئن ”درؔد؎“ چِنتاں وی نئیں
ہَسدیاں وقت تیرا تاں نِبھدا پیائے

میرے اپنڑیں مُقّدر تیرے ہوندیاں
وَینڑ کر کر کے روواں تاں کے فرق ہے

بھن چھوڑن ساز وراگاں دے

بھن چھوڑن ساز وِراگاں دے تیرا گاوُنڑ گاونڑاں چھوڑ دتائے

متاں تیری عزت تے حرف آوے تیرا ناں تک چاونڑاں چھوڑ دتائے

کدی توں تے میں کجھ لگدے ہاسے تینوں یاد دیواونڑاں چھوڑ دتائے

میری وجہ توں ”درؔد؎“ نہ راج کھسیوی تیری شاہی اِچ آونڑاں چھوڑ دتائے

نکھڑ گئے دوستاں دا

قطعہ

نکھڑ گئے دوستاں دا اجتماع کرنا بڑا اوکھائے

جُدائی دے سخت حملے دا دفاع کرنا بڑا اوکھائے

قسم رب دی اُداں نبضاں دے دورے ”درؔد؎“ رُک ویندن

اکھیں دے ویدھیاں کئیں نوں وِداع کرنا بڑا اوکھائے

جنہانوں بخشے مقام رب اکبر

پنجابی شعر

جنہانوں بخشے مقام رب اکبر
بازارِ مصر اِچ وی باکمال ہوندن

ہووے نہ سہی غلاف مخمل دا
لعل جھلیاں دے وِچ وی لعل ہوندن

مہرغلام محمد درؔد

خدا دے حکم دی تائید کریئے

غزل

خدا دے حکم دی تائید کریئے
چلو فرعون تے تنقید کریئے

جہڑا اسلام دے ہووے منافی
اجیہے قانون دی تردید کریئے

جدوں سالار وی ہووے نابینا
کہڑی منزل دی وت امید کریئے

غریبِ شہر دے احساس بارے
امیرِِ شہر نوں تاکید کریئے

زمانے توں یزیدیت مٹائیے
سچے شبیؓر دی تقلید کریئے

فقط ماتم وی نئیں ساڈا مقدر
اساں وی زندگی وِچ عید کریئے

مٹاوے ”درؔد؎“ غفلت دی سیاہی
تلاش اِنج دا کوئی خورشید کریئے

سانوں بج ہائی درد غریبی دی

سانوں بج ہائی ”درؔد؎“ غریبی دی گھٹ تائیں اخلاق دے مُل گئے

دشمنڑ دے بخت دی ترکڑی تے بھائیوال بازاری تُل گئے

نفرت دی لوء توں چیتر وِچ مُرجھا چاہت دے پھُل گئے

پیا زر دا پردہ ذہناں تے بیلی لگھیاں نِبھیاں بھُل گئے

بھانویں سر توں تار زوال ہووے

مُسلسل قطعہ

بھاویں سر توں تار زوال ہووے

پیا جتنڑاں مندڑا حال ہووے

بےشک جاگیر نہ مال ہووے

فکراں دا تنڑیا جال ہووے

منظر کنعان مثال ہووے

خوشیاں دی جِنس دا کال ہووے

سَبھے گھاٹے ”درؔد؎“ بھری ویندن

بانہہ بیلی جے لجپال ہووے

بھانویں پیڑاں اندر نوں کھا چھڈیائے

بھانویں پیڑاں اندر نوں کھا چھڈیائے دُکھ کئیں نوں دَسدیاں ڈِٹھائی

ازمائش دے نیزے جھل جھل کے بھلا پِڑ چوں نَسدیاں ڈٹھائی

وَت جدنڑ دا ”درؔد؎“ اُجاڑیا ہیئی کئیں ٹیک تے وَسدیاں ڈِٹھائی

ایہہ وی آکھیا ہائیا روندا وت مینوں مُڑ کدی ہَسدیاں ڈِٹھائی

میرے پچھلے پہر دا بھارا چا

میرے پچھلے پَہر دا بھارا چا تینوں تاں ہمدرد منیساں

رہیا وعدہ تیریاں نسلاں دی لوکوں وکھری نوکری دیساں

بھانویں جتنڑائی ”درؔد؎“ گُزارا اوکھائے تیری ہر ہک جھال جھلیساں

زندگی جہیا قیمتی گاہنڑاں وی تیری لوڑ توں وار چھُڑیساں

شالا چیئنی بھارے توڑ دے باآواز طالب حسین درد

خان صاحب طالب حسین دردصاحب دا گایا ہویا گیت

شالا چیئنی بھارے توڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی

اسیں تاں یار غریب جُو ہاسے
بالکل تیرے لائق دے ناسے
اوہ ہِن سرکار دے جوڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی

مگروں لہہ بدقسمت گئے نی
من دے مقصد پورے تھئے نی
لبھ گئے نی لوک کروڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی

ایہہ نانہہ آدھائے توئیں کے کیتائے
توئیں خوش بخت دا لُہڑ کے پیتائے
پچ پونی لگدے لوڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی

ساڈی ککھ پہچان نہ ہووے
درؔد؎“ تیرا نقصان نہ ہووے
اُنہاں مگر اسانوں چھوڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جِدے نویاں نویاں لائیاں نی

شالا چیئنی بھارے توڑ دے باآواز نصرت فتح علی کمالیہ صاحب

گیت

شالا چیئنی بھارے توڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی

اسیں غریب کنگال کسیرے
پچ پونی بھائیوال اُچیرے
ہِن واقعی تیرے جوڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی

ساڈیاں آہن پاٹیاں لیراں
آ گئیاں تیرے ہتھ جاگیراں
لبھ گئے نی سجنڑ کروڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی

اسیں تیرے معیار دے ناسے
قابل تیرے پیار دے ناسے
اُنہاں مگر اسانوں چھوڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی

دولت مند تے نیک نصیب اے
راہنی ”درؔد؎“ ہمیش قریب اے
اوہ ہِن سرکار دی لوڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی
سائیں بنڑنی اوکھے موڑ دے جدے نویاں نویاں لائیاں نی

نفرت بنیاد اے دوریاں دی

نفرت بنیاد اے دوریاں دی اِس جُرم توں مَلنڑ دی کوشش کر

ہے پیار عبادت پیار دے رنگ اِچ ہرممکن ڈَھلنڑ دی کوشش کر

کر خاتمہ ”درؔد؎“ رُسیمیاں دا میرے سَنگ اِچ رَلنڑ دی کوشش کر

مینوں مار نہ موت وِچھوڑیاں دی اللہ واسطے وَلنڑ دی کوشش کر

میرا کونڑ ایں سجنڑ تے دشمنڑ کونڑ ایں

میرا کونڑ ایں سجنڑ تے دشمنڑ کونڑ ایں تینوں اجتائیں سمجھ وی آئی نئیں

میری جی جی نوں مجبوری جاتائی تیرے ذہن چوں گئی وڈیائی نئیں

کسے موڑ تے کائی گل لگدیاں آلی تیں غرض پرست وِکھائی نئیں

تینوں کائی نئیں لوڑ تاں میری وی بانہہ ”درؔد؎“ گھراس اچ کائی نئیں

برے وقت اچ واقع ای بیلی کوئی نئیں

بُرے وقت اِچ واقعی بیلی کوئی نئیں دم اپنڑیں نال ازمایائے

پدھ پیچ وِکھی گئے لگدیاں دے جداں وقت ازمائش دا آیائے

جَینوں سمجھ کے ضامن دُکھ سُکھ دا میں مدد دے کانڑ بُلایائے

اُسے بشر انکار دے روپ دے وِچ سر سَت واری ”درؔد؎“ ہَلایائے

جیندی فطرت غرض پرستی اے

جَیندی فطرت غرض پرستی ہے جہڑا بختاں تائیں حُبدار اے اوہ کوئی یار اے

جَیتھے صرف مفاد تے لالچ دا ہر ویلے بھوت سوار اے اوہ کوئی یار اے

سنگ ساتھ سواد محبت نوں جہڑا سمجھے کاروبار اے اوہ کوئی یار اے

جہڑا ”درؔد؎“ دوپہریں نال ہووے وَنجیں دیگر بھُل اقرار اے اوہ کوئی یار اے

ونڈ سجنڑ شرینڑیاں ملکھ دے وچ

ونڈ سجنڑ شرینڑیاں ملکھ دے وِچ اللہ پاک پُجائی ائی آس اے

تیرے تھَکدے وطن توں بلآخر پکھی پَٹ لَئی ہے پکھی واس اے

ساڈی قسمت نویاں سنگتاں وِچ چنگے وقت پئے ہونی پاس اے

تیتھوں مدد نہ منگسی اودراں توں بھانویں مر گیا ”درؔد؎“ اُداس اے

مینوں پیار اے تیرا کوئی پتہ نئیں

مینوں پیار اے تیرا کوئی پتہ نئیں تینوں ہوسی یا نہ ہوسی

تیرا نوکر جیندیاں انشاءاللہ تیری کنڈ دے مگر کھلوسی

میرے دُکھ تے تیری اکھ سرمئی بھانویں روسی یا نہ روسی

تانویں ”درؔد؎“ جناب دے سانگے دے ساری عمراں دھوونڑے دھوسی

تیرا پیار سہارائے زندگی دا

تیرا پیار سہارائے زندگی دا تینوں کائی نئیں گُجھ اسیں تیرے ہائیں

تیرے دل دیاں بُجھیاں اَن اجتائیں توں بُجھ نہ بُجھ اسیں تیرے ہائیں

توں بےشک خبر نہ لَئے ساڈی بختاں وچ رُجھ اسیں تیرے ہائیں

پرواہ نئیں ”درؔد؎“ زمانے دی کوئی آکھے کجھ اسیں تیرے ہائیں

تیرے نال دا راٹھ تے سگھڑ سیانڑاں

تیرے نال دا راٹھ تے سُگھڑ سیانڑاں سچیار ستھوئی نئیں ڈِٹھا

تیں وانگوں رعیّت دی کوئی حاکم کردا دِلجوئی نئیں ڈِٹھا

تیتھوں ودھ کے اصل وِراگ دی جنج جیں ہووے ڈھوئی نئیں ڈِٹھا

اکھیں ڈِٹھائے ”درؔد؎“ جہان خدا دا پر تیں جہیا کوئی نئیں ڈِٹھا

جیندے قدماں اچ راہنڑ دی ساری زندگی

جَیندے قدماں اچ راہنڑ دی ساری زندگی پئی کوشش دل بےوس کیتی

اُنہاں لاپرواہ مغروریاں بندیاں نئیں قدر خلوص دی خَس کیتی

جَیندی چوکھٹ نال حیاتی ساری پیشانی ادب توں مَس کیتی

اُنہاں ”درؔد؎“ عروج دے لالچ توں وَنج ہور کنانہہ دی پَس کیتی

ضداں سٹ ہنڑ اودراں کھاندیاں ہن

ضداں سَٹ ہنڑ اُودراں کھاندیاں ہِن کوئی ٹھہو حل سوچ رسائی دا

دے قربت دی پُر امن فضا سَٹ گھت ہتھیار لڑائی دا

میرا جوبن ختم کریندا ویندائے ایہہ گُجھڑا روگ جُدائی دا

میرے مر گیاں تیں آں نوں گھاٹا اے کے ونجنڑائیں ”درؔد؎“ خُدائی دا

جند رہی نئیں ہجر دے سفراں جوگی

جِند رہی نئیں ہجر دے سفراں جوگی لاچار نوں ٹورے کھاندن

پئے ہُنڑ وی نِبھیاں ویلیاں دے اُوہدے ناز نِہورے کھاندن

اُوہدی قُربت مَن توں نئیں لاہندی اوہدی سنگت دے لورے کھاندن

توڑے کوئی تاں ”درؔد؎“ مِلائے آ چا ویندے عُمر نوں جھورے کھاندن

اسے مانڑ تے ونجنڑ دی چھوٹ چا دتیئم

اِسے مانڑ تے ونجنڑ دی چھوٹ چا دتیئم ٹھہو سجنڑ مُہار مُڑیسن

ساتھوں پھُٹ کے راہنڑ دے ہیلک نئیں مسیں ہفتہ کھن گُزریسن

اوہ راجے اِن اپنڑیاں وطناں دے آ بخت اپنڑیں سملیسن

پتہ کوئی ناہ ”درؔد؎“ بیگانی نعیں تے ساری عمر گُزار چھُڑیسن

جیندی دولت دی مغروری توں

جَیندی دولت دی مغروری توں لت بھوئیں تے ”درؔد؎“ نہ لگے

دیوے جھنڑکاں آپ توں نیویاں نوں کمزور نوں مارنڑ وَگے

اُداں کجھ نئیں بس پچھتاوے بچدن جداں کیتے آون اگے

اوہ بشر زوال پذیر ہو ویندائے جہڑا بخت سمال نہ سگے

گھاہ سرکاری اتے پیاں چردیاں گائیں ماہیا

گیت

گھاہ سرکاری اُتے پئیاں چردیاں گائیں ماہیا
اُلٹ جُو پئے ہاں دھکے مرینائیں تائیں ماہیا

میرا ماہی پردیسوں آیا
اللہ سوہنڑے میل کرایا
آئے پردیسی شالا رہوون اِتھائیں ماہیا
اُلٹ جُو پئے ہاں دھکے مرینائیں تائیں ماہیا

میڈا ڈھولا حُسن دا شاہ ہے
ایہا مَن گھِن نیک صلاح ہے
باہر نہ نکلیں لگدی آ نظر کدائیں
اُلٹ جُو پئے ہاں دھکے مرینائیں تائیں ماہیا

ہِن نکھڑے سجنڑ جنہاندے
ساری زندگی روندے راہندے
اکھیں نال ویکھے روندے مار کے ڈھاہیں ماہیا
اُلٹ جُو پئے ہاں دھکے مرینائیں تائیں ماہیا

ساڈے نال نہ کر توں جھیڑے
ہِن کردے لوک بکھیڑے
اللہ دا ناں ہیئی ہور نہ مئن کھَچکائیں ماہیا
اُلٹ جُو پئے ہاں دھکے مرینائیں تائیں ماہیا

کر ”درؔد؎“ دے نال گُزارا
میری اوکھ دا چا وَنج بھارا
پھیر نہ نظراں بنڑ کمزور دا سائیں ماہیا
اُلٹ جُو پئے ہاں دھکے مرینائیں تائیں ماہیا

بیٹھوں مل دروازہ وسدیاں دا

بیٹھوں مَل دروازہ وَسدیاں دا جداں ”درؔد؎“ دا بھار ڈُلانڑاں

گل سونا سمجھ کے پا لیا ہیئی چمکیلا پتل دا گاہنڑاں

ہُنڑ پال بُلاریاں اُچیاں نوں متھے لگنڑ دا چھوڑ جُھکھانڑاں

بَہؤ پُھوہڑی گھت پچھتاویاں دی جھل ساری عمر مُکانڑاں

سوچ ہر ہک دا بھلا

غزل

سوچ ہر ہک دا بھلا ہر ہک بشر دی خیر منگ
ہوسیا راضی خدا ہر ہک بشر دی خیر منگ

سچ الا منصور وانگوں پڑھ انا الحق دار تے
جھوٹ توں دامن بچا ہر ہک بشر دی خیر منگ

قوم مسلم نوں اخوت دا ہمیشہ درس دے
نفرتاں جگ توں مٹا ہر ہک بشر دی خیر منگ

اے مُبلغ بھٹکیاں نوں دَس صراطِ مُستقیم
بھُلیاں نوں بھُلی نہ پا ہر ہک بشر دی خیر منگ

تینوں تیرے جذبیاں دا اجر دیسی کبریا
فرض اپنڑاں کر ادا ہر ہک بشر دی خیر منگ

فرقہ واریت دی اگ نوں فرق دی دے نئیں ہوا
نکھڑیاں نوں رل بہا ہر ہک بشر دی خیر منگ

جِبھ نوں سِی خلقِ خدا دا بنڑ نہ مجرم حشر نوں
چھوڑ غیبت تے گلہ ہر ہک بشر دی خیر منگ

درؔد؎“ تینوں یاد ہے طائف دا جے کر واقعہ
کر ہدایت دی دُعا ہر ہک بشر دی خیر منگ

کسے کملے دی کسے کملی گل توں

کسے کملے دی کسے کملی گل توں ڈِٹھے ڈھیر سیانڑے رو پئے

طوفان اِچ سنگت دا پور لُڑھا کے کمزور مُہانڑے رو پئے

نویں سَنگ اِچ ویکھ کے لگدیاں نوں بھائیوال پُرانڑے رو پئے

ڈیوے بُجھے ہوئے ویکھ کے ”درؔد؎“ دے گھر دے کیئی وار ٹنڈانڑے رو پئے

نگوسانواں کر کے دیس اپنڑاں

نگوسانواں کر کے دیس اپنڑاں پردیس اِچ گھر گھت لَئے نی

اُدے وَنج کے سانگے پچھلیاں دے شک پمدائے بھُل بھَل گئے نی

اُنہاں نال وپار اِچ کوڑ وی کوئی نہوں جہڑے نسل دے نوکر رِہ نی

پچھاں ہَٹ نئیں تاں ”درؔد؎“ نوں مُلکھ دے مہنڑے اُکا سِریوں لیندے پئے نی

اجے ہے لجپالی دنیا تے

اجے ہے لجپالی دنیا تے اَجے ہِن لجپال سلامت

چلو بہوں گھٹ سہی پر اُنس وفا دی اَجے دِسدی اے ”درؔد؎“ علامت

اجاں فخر دے نال ایہہ آکھ سگیندائے ہِن واقعی سجنڑ نیامت

جداں ساری دُنیا ہک ہو گئی آ ونجنڑی اے اُدنڑ قیامت

نہ ہوندی غریبی

قطعہ

نہ ہوندی غریبی نہ ہینڑا سدائیں آ

تمنا دے گھر اِچ میں ماتم کرائیں آ

جے رب ”درؔد؎“ لحظے دی شاہی چا دیندا

میں خودغرضیاں دے جنازے چوائیں آ

ساری خلقت چھوڑ کے زندگی وچ

ساری خلقت چھوڑ کے زندگی وِچ ہکے تیں آں نوں سجنڑ بنڑایائے

خُود رہیئُم اوقات دے فرشاں تے تینوں راج دا عرش وِکھایائے

کدی خواب دے وِچ وی سدیا ہیئی تیرا نوکر بھجدا آیائے

بُرے وقت اِچ شاہ ایران دے وانگوں تیں آں ”درؔد؎“ توں وطن چھُڑایائے

جداں خود سٹیائی وت تیریاں رانہہ تے

جداں خود سٹیائی وت تیریاں رانہہ تے بےسود کھلوونڑاں کہیا

بھج پئے دے مگروں بھج بھج کے ککھوں ہولا ہوونڑاں کہیا

اگاں تیدھر ”درؔد؎“ رسائیاں دا کوئی میلہ ڈھوونڑاں کہیا

چُپ چنگی اے مُلکھ دی ہاسِڑ توں تیتھوں نکھڑ کے روونڑاں کہیا

تیری سنگت چوں پھٹیاں من لیناں

تیری سنگت چوں پھُٹیاں مَن لیناں پیا اوکھا وقت گُزردائے

جیڈے سیک ہوون ہے حکمت رب دی بندہ آئی توں پہل نہ مردائے

آپوں اپنڑیں ”درؔد؎“ نصیب ہوندن کوئی سڑدا تے کوئی ٹھردائے

تیری فطرت جدنڑ دا ڈنگ کیتائے دل ہر انسان توں ڈردائے

ساری زندگی درد دی سدھراں دا

ساری زندگی ”درؔد؎“ دی سدھراں دا سُنجا گھر آباد کیتوئی نئیں

خودغرضیاں آلے پنجرے چوں ہک منٹ آزاد کیتوئی نئیں

نیتاں دے کفر نوں ختم کرن دا کدی سجنڑ جہاد کیتوئی نئیں

چھڑا مُونہہ دا لگدا بنڑیا وتیوں کنڈ مگروں یاد کیتوئی نئیں

گامنڑ سچیار علاقے دا

گامنڑ سچیار علاقے دا گلاں کر کے نہ پلیونی

گیوں جھُک دشمنڑ دے بختاں نوں اصلیتاں نہ ڈِٹھیونی

پکے وعدے ”درؔد؎“ وفا دیاں قسماں ٹھہو ذہن توں لاہ چھُڑیونی

بندے مر گیاں پھُٹدن جیندیاں جی چا قبراں وَکھ کتیونی

جداں ڈھوڈھیاں ائی لگدے نئیں پئے لبھدے

جداں ڈھوڈھیاں ائی لگدے نئیں پئے لبھدے کیویں رَل کے بہوونڑ دی سوچاں

بدبختی ماتمی کر سٹیائے کیویں خوش خوش رہوونڑ دی سوچاں

راہ ویکھاں ”درؔد؎“ کھڑاتیاں دے یا تختوں ڈھہوونڑ دی سوچاں

ہنجوں دیون فُرصت اکھیاں نوں میں تاں کائی سوونڑ دی سوچاں

قسمت ازل توں

قطعہ

قسمت ازل توں وی کھوٹی تاں ہاسے

کدی نہ کدی تیرے جوٹی تاں ہاسے

تیرے ”درؔد؎“ جوبن دے بھائیوال نہ سہی

تیرے پچھلے پَہرے دی سوٹی تاں ہاسے