ساری خلقت چھوڑ کے زندگی وچ

ساری خلقت چھوڑ کے زندگی وِچ ہکے تیں آں نوں سجنڑ بنڑایائے

خُود رہیئُم اوقات دے فرشاں تے تینوں راج دا عرش وِکھایائے

کدی خواب دے وِچ وی سدیا ہیئی تیرا نوکر بھجدا آیائے

بُرے وقت اِچ شاہ ایران دے وانگوں تیں آں ”درؔد؎“ توں وطن چھُڑایائے