دلوں میلے میں مجبور دے سر تے

دِلوں میلے میں مجبور دے سر تے ڈھاہ بے تکیائی دی منڑ گئے

میرے مانڑ وصال دی چوٹی توں مُونہہ بھار زمین تے جھَنڑ گئے

میتھے ویکھ زوال عروج دے پاسے بھائیوال اخیری تنڑ گئے

جنہاں باہجھ جہان تے کجھ ناہ دِسدا اُوہے ”درؔد؎“ کنانہہ دے بنڑ گئے