میرا کوڑ دے دور اِچ سچ ویکھیں

میرا کوڑ دے دور اِچ سچ ویکھیں بہروپ دے کانڑ اُکسائیں نئیں

ویکھیں کُسنڑ دے جذبے نوکر دے اوقات دی ”درؔد؎“ ہلائیں نئیں

میری باطنی ٹھاٹھ تے نظر رکھیں میرے ظاہر توں گھبرائیں نئیں

تیرے سر دے بھار توں کچ دیاں ہِن تانویں بھجدیاں میریاں باہیں نئیں

جے مسلمان ہوونڑ دا دعویٰ ہیوی

پیامِ بیداری

نظم

جے مسلمان ہوونڑ دا دعویٰ ہیوی وت مکمل مسلمان بنڑ کے وِکھا

تیری عظمت نوں سجدے فرشتے کرن ناں دا انسان انسان بنڑ کے وکھا

چھوڑ ذاتاں صفاتاں دی تفریق نوں سِکھ سبق توں اخوت مساوات دا

برتری کائی نئیں گورے نوں کالے اُتے صرف رب سچا مالک ہے درجات دا

نہ غرور اِچ غریباں نوں شودر سمجھ رُخ بدل دے توں اپنڑیں خیالات دا

تیرے دشمنڑ وی تیرے قصیدے پڑھن نرم لہجہ ہووے تیری گل بات دا

کر بلند اُنس و مہئرو وفا دا عَلم مُردہ خواباں دی جِندجان بنڑ کے وِکھا

جے مسلمان ہوونڑ دا دعویٰ ہیوی وت مکمل مسلمان بنڑ کے وِکھا

اپنڑیں اندر دے مُسلم نوں بیدار کر گُم نہ ہو عیش و عِشرت دی جاگیر وچ

پیر اپنڑیں جَما کائی کٹھوڑی نہ منگ وَت کڑی نئیں غلامی دی زنجیر وچ

آکھ لبیک ویلے دی آواز تے ہوسیا ڈھیر نقصان تاخیر وچ

سہریاں ڈولیاں بدلے دِہنہ رات نوں پئے جنازے اُٹھیندے نی کشمیر وچ

حرؓ دے وانگوں توں ازمائش دی اِس گھڑی شاہِ کربلؓ دا مہمان بنڑ کے وِکھا

جے مسلمان ہوونڑ دا دعویٰ ہیوی وت مکمل مسلمان بنڑ کے وِکھا

کوڑے فرعون نوں سچ دا موسیٰؑ وِکھا روز نمرودی دعوے دی تردید کر

مُستحق دی توں کر سرپرستی سداں سخت توں سخت غاصب تے تنقید کر

حق دی خاطر توں پُتراں دی قربانی دے سر نہ چِھک پسرِ حیدرؓ دی تقلید کر

ظلم جابر دے سہہ کے منافق نہ بنڑ کر بغاوت نہ کئیں گل دی تائید کر

بُت پرستی اے کفار دی پیروی بُت شکن وانگ سلطان بنڑ کے وِکھا

جے مسلمان ہوونڑ دا دعویٰ ہیوی وت مکمل مسلمان بنڑ کے وِکھا

تینوں اپنڑی حقیقت دا کوئی علم نئیں توں صفی اُللہ دی ہک حسیں یاد ہیں

خود نوں ملکیت اغیار دی نہ سمجھ سرورِ انبیاء ﷺ دی توں جائیداد ہیں

چا کے کشکول دَر دَر صدائیں نہ دے توں گداگر نئیں صاحبِ امداد ہیں

کامیابی دی باندی ہے شیریں تیری مُومنا جے توں پُرعزم فرہاد ہیں

باقی رب جانڑے تے جانڑے اُوہدا سجنڑ توں فقط صاحبِ ایمان بنڑ کے وِکھا

جے مسلمان ہوونڑ دا دعویٰ ہیوی وت مکمل مسلمان بنڑ کے وِکھا

اقربا پروری تیری توہین ہے ہر کسے نوں برابر دا انصاف دے

محنتاں کوششاں مشکلاں ویکھ کے حق دے بہرام نوں اُوہدا کوہ قاف دے

منزلاں تائیں کریسن تیری راہبری جے توں نقشِ قدم ویکھیں اَصلاف دے

پیدا کر ”درؔد؎“ کسوٹی احساس دی مُل پوون جِتھ غریباں دے اوصاف دے

نفرتاں دے تھلاں دے سفر مُک ونجن سِک دی سسی دا مکران بنڑ کے وِکھا

جے مسلمان ہوونڑ دا دعویٰ ہیوی وت مکمل مسلمان بنڑ کے وِکھا

ساری زندگی بھرم دی پگ نئیں لاہندی

ساری زندگی بھرم دی پگ نئیں لاہندی جے لبھن معیاری لگدے

بےشک دِہنہ رات کریندے وتن دل تے سرداری لگدے

شالا پیش نہ پوون شریفاں دے چالاک مداری لگدے

سجنڑاں نوں ائی ویچ کے وِک ویندن آپے ”درؔد؎“ بازاری لگدے

مینوں کھڈھیاں چھریاں نال سجنڑ

مینوں کھُڈھیاں چھُریاں نال سجنڑ ساری عمر کوہیندے رہو آ

کوئی لاگ نہ بھرو ہا سانگیاں تے اپنڑاں سمجھیندے رہو آ

تُہاتھے راضی راہندم مردیاں تائیں میرا مانڑ رکھیندے رہو آ

اسیں ”درؔد؎“ دے آں مخلوق نوں وَلدا ایہو ہکو ہک دیندے رہو آ

تسیں سجنڑ تاں ہو پر پتہ نئیں کیندے

تُسیں سجنڑ تاں ہو پر پتہ نئیں کیندے کدی سادھ دے او کدی چور دے او

تُہاڈی ہک جاہ جدنڑ کھلوت وی نئیں کدی کیچ کدی بھنبور دے او

کدی بیلی کئیں چِٹ کپڑیئے دے کدی ”درؔد؎“ کسے شاہ زور دے او

تُہاڈی ذات تے کونڑ اتبار کرے اج میرے کل کئیں ہور دے او

کارآمد بشر دا ہر کوئی بیلی

کارآمد بشر دا ہر کوئی بیلی بیکار دا بیلی بنڑ وَنج

دُکھ ونڈنڑ ثواب اے قسم خدا دی بیمار دا بیلی بنڑ وَنج

بھُلی پئے غربت دے قافلے دے سالار دا بیلی بنڑ وَنج

لا ”درؔد؎“ دی ساجھ کنارے تے منتار دا بیلی بنڑ وَنج

نہے جھلیا درد نوں غربت وچ

نہے جھلیا ”درؔد؎“ نوں غربت وِچ کیڈے حوصلے دے کمزور ہائے

سانوں محض خلوص تے خوش رکھیوئے اِنج ازل توں دل وِچ چور ہائے

تُساں کھِنڈی ہوئی کھیڈ سمالنڑی ہاہ تُسیں سجنڑ غریب دا زور ہائے

مینوں لوڑ اِچ تھوڑ تُسیں دے گئے او اُتوں ہور تے اندروں ہور ہائے

ساری عمر جنہاندی چوکھٹ توں

ساری عمر جنہاندی چوکھٹ توں سر ادب توں ”درؔد؎“ نہ چایائے

جَینوں بےتکیائی دے نیزے تے لج دا فرمان سُنڑایائے

اُنہاں بندیاں ڈھلے ہوئے بختاں وِچ میتھوں دیگر وطن چھُڑایائے

ودا وت وی خیر اُنانہہ دی منگداں جنہاں ماتم دار بنڑیائے

اگے دل کمزور اے اتوں ہجر دا زور اے

اگے دل کمزور اے اُتوں ہجر دا زور اے ودی دیندی اے موت وِکھالی

مَرے باغ دا مالی چیتر وِچ مُڑ کونڑ کرے رکھوالی

اِنجیں ”درؔد؎“ دے سر تے دِہنہ ہووے چا مارے رات بھنوالی

سَئے سِک اِچ سِکدے سُک ویندن گھاٹے دیندی اے اِنج لجپالی

ساڈے سر تے بخت دا تاج جو ناہ

ساڈے سر تے بخت دا تاج جُو ناہ کنڈ مگر کھلوونڑاں کئیں ہاہ

مضبوط ارادہ سانگیاں دا ساڈے واسطے ڈھوونڑاں کئیں ہاہ

سانوں مرض آ ”درؔد؎“ غریبی دی وت نیڑے ہوونڑاں کئیں ہاہ

کئیں ہسنڑاں ہاہ ساڈیاں خوشیاں تے ساڈے دُکھ تے روونڑاں کئیں ہا

بوہا تیرا چھوڑ کدائیں نئیں ونجنڑاں

بوہا تیرا چھوڑ کدائیں نئیں ونجنڑاں بھانویں نِت جھنڑکیندا توں رہیں

گل گاہنڑے سمجھ کے پائی وتساں دُکھ جتنڑے ائی دیندا توں رہیں

ایہہ وی ہے اعزاز جے نسلاں دا نوکر سمجھیندا توں رہیں

وتاں کُسدا تیریاں لوڑاں تے مینوں ”درؔد؎“ کوہیندا توں رہیں

اللہ حافظ ہیئی پردیساں وچ

اللہ حافظ ہیئی پردیساں وِچ چن ”درؔد؎“ دا خیریں ہٹیں

تیری خیر دی خبر سُنڑیندی رِہ جہڑے دِہنہ اُس ملکھ تے کٹیں

سداں سُکھ دی پیگھ جھٹاندا رہیں جگ جیویں وَسیں کھٹیں

ہِکا مِنت ائی بخت دی چڑٹل وِچ کیرے سجنڑ وسار نہ سٹیں

کوئی لبھے ہاہ توڑ دا بانہہ بیلی

کوئی لبھے ہاہ توڑ دا بانہہ بیلی ساری زندگی سِکدے رِہ آں

اِسے شوق توں اج تائیں بےتنخواہے نوکر ہر ہک دے رِہ آں

ساڈی طرفوں ”درؔد؎“ نہ سنگت پُنڑیوے ڈردے تربِھکدے رِہ آں

سانوں اُسے بندے لُٹ کے سٹنڑ دی سوچی جَیندے ناں توں وِکدے رِہ آں

ہک توں سد ماریں اوئے کر کے

ہک توں سد ماریں اوئے کر کے سو وار کراں جی جی اے

تیرے مِل پیاں اِنج معلوم ہوندائے گئی مئن کائینات ڈھہئی اے

اوہ لوگ پیار دے کجھ نئیں لگدے جہڑے ٹھہو ویندن گھبری اے

میری جبھ ٹُک چھوڑیں قسم خدا دی کدی ”درؔد؎“ جے نکلے سی اے

تسیں ادنڑ دے ہور توں ہور ہو گئے

تُسیں اُدنڑ دے ہور توں ہور ہو گئے او ساتھوں بخت جدوکہ ہٹیائے

اُتوں غیر رَلا کے زخماں تے تُساں لگدیاں لونڑ چا سٹیائے

اساں ”درؔد؎“ زبان تے ساری زندگی پیا ناں سرکار دا رٹیائے

تُساں غربت وِچ ناچاکیاں دا کھوہ ساہاں دے کانڑ چا کھٹیائے

گیوں رڑیاں کڈھ اروار دیاں

گیت

گیوں رَڑیاں کڈھ اُروار دیاں وَنج پار وَسایائی
لئیاں خبراں نہوں بیمار دیاں وَنج پار وَسایائی

دَسیاں نَن تن بیتیاں رج کے
اجاں تاں کیئی نَن کیتیاں رج کے
گلاں تیرے نال پیار دیاں وَنج پار وَسایائی
لئیاں خبراں نہوں بیمار دیاں وَنج پار وَسایائی

قسماں تینوں بھُل بھَل گئیاں
زاریاں تینوں یاد نہ رہئیاں
بچپن دے اِس حُبدار دیاں وَنج پار وَسایائی
لئیاں خبراں نہوں بیمار دیاں وَنج پار وَسایائی

دھوکہ چونڑ وِساہ کے کیتائی
ڈاڈھیا اِنج کیوں بھَر کے پیتائی
سُنج کر کے جھوکاں یار دیاں وَنج پار وَسایائی
لئیاں خبراں نہوں بیمار دیاں وَنج پار وَسایائی

جیونڑ بالکل ”درؔد؎“ مُحال اے
رونڑقاں ساریاں لَئی گیوں نال اے
میری وَسدی ساندل بار دیاں وَنج پار وَسایائی
لئیاں خبراں نہوں بیمار دیاں وَنج پار وَسایائی

دل کتھے کھڑایائی بھولیا

گیت

دل کِتھے کھڑایائی بھولیا
گل روّونڑ پایائی بھُولیا

جَگ ٹھگباز دا علم تاں ہائیا
ناز اَدائیں تے ڈُلنڑاں ناہیا
مَنکُھ لوایائی بھُولیا
دل کِتھے کھڑایائی بھولیا

ایہہ انجام ہیئی اِچ کے لائی دا
بنڑیائیں اُلٹا شُغل خدائی دا
کے ہتھ آیائی بھُولیا
دل کتھے کھڑایائی بھولیا

ہُنڑ کیوں گھتنائیں حَال دوہائیاں
پہلے ناہنی سوچ کے لائیاں
گڈیا چایائی بھُولیا
دل کِتھے کھڑایائی بھولیا

وائے توں باہلے گھاٹے جھَل کے
بےقدراں دے سَنگ اِچ رَل کے
بھرم وَنجایائی بھُولیا
دل کِتھے کھڑایائی بھولیا

درؔد؎“ ہاہ تینوں بہوں سمجھایا
کر نئیں بالکل مانڑ پرایا
ہُنڑ ازمایائی بھولیا
دل کتھے کھڑایائی بھولیا

اج دے ذہناں دے مطابق سوچ دا محور بنڑا

قطعہ

اج دے ذہناں دے مُطابق سوچ دا محور بنڑا

لَئے پلنگ خوشحالیاں دے بخت دا بستر بنڑا

تیڈی کُلی ”درؔد؎“ اُوندی عظمت دی توہین ایں

وت اُنہن تکلیف دیویں پہلوں اپنڑاں گھر بنڑا

چنگا تیکوں عقیدت دے فلک تے میں بہایا ہا

شعر

چنگا تیکوں عقیدت دے فلک تے میں بہایا ہا
اُتانہہ وَنج کے توئیں ہک مُحسن نوں نظراں توں گِرا سٹیائے

اُلاہمہ نئیں دوہویں ”درؔد؎“ فطرت دے پابند ہاسے
اثر توئیں وی وِکھا سٹیائے اثر میں وی وِکھا سٹیائے

جیویں کوہ پیا پھڑکنڑاں میں کوئی نئیں

جیویں کُوہ پیا پھڑکنڑاں میں کوئی نئیں نئیں پھڑکُنڑ جائز پیار اچ

تیری یار رضا تے راضی ہاں سِر ہَلسی نئیں انکار اچ

ساری عمر نہ کائی تبدیلی آسی تیرے نوکر دے اقرار اچ

مینوں بےشک رُوز وِچیندا وت غرضاں دے ”درؔد؎“ بازار اچ

میتھوں نئیں مکریندا وعدیاں توں

میتھوں نئیں مُکریندا وعدیاں توں دیوو جتنڑیاں چن تکلیفاں

اِسے کانڑ تاں چنگیاں نِبھیاں نوں لائی کدی نئیں لیک شریفاں

میری جِبھ نئیں تھکدی کر کر کے توئیں سجنڑ دیاں تعریفاں

سنگی سمجھ کے ”درؔد؎“ دی جھُگڑی وِچ کداں لَئے آسو تشریفاں

کھلی بانہہ مل ونجنڑاں سانگیاں توں

کھلی بانہہ مَل ونجنڑاں سانگیاں توں ہر سجنڑ دی ہے مجبوری

اِسے لج توں ”درؔد؎“ کریندا وتناں نِت جھنڑکاں دی مزدوری

لَئے ویناں سِک دے بیلے وِچ کُٹ کُٹ اخلاق دی چوری

کیڈی گل ہائی سجنڑ دے قدماں وِچ ہو وَنجیں ہا زندگی پوری

توں سجنڑ تاں ہنڑ پردیس تیار ایں

توں سجنڑ تاں ہُنڑ پردیس تیار ایں توئیں تاں سَر پَر وَگ نئیں ونجنڑاں

اساں کملیاں دل دے تھوڑیاں نوں مجبوریاں ٹھگ نئیں ونجنڑاں

ہک وار تاں ”درؔد؎“ اساڈے بھانڑے سُنجا ہو ایہہ جگ نئیں ونجنڑاں

سانوں رکھسیں یاد یا بھُل ویسیں پتہ سانوں وی لگ نئیں ونجنڑاں

سانوں اٹی اٹی کرنڑ تے دشمنڑ دی

سانوں اِٹی اِٹی کرنڑ تے دشمنڑ دی منظور قبول دعا ہو گئی

غربت دی جیل اِچ اچنڑاں چیتی بدبخت نوں عمر سزا ہو گئی

جَیندی خاطر ”درؔد؎“ کائینات ونجائیم اوہ سنگت اخیر جُدا ہو گئی

صدمات دی بھیڑ چوں گُزر نہ سگیئم میرے بخت دی فجر قضا ہو گئی

پھٹ نئیں مجبور دا حوصلہ تھوڑائی

پھُٹ نئیں مجبور دا حوصلہ تھوڑائی دیدار دا کال نہ دیویں

میری جند کمزور تے اودراں دے باہلے بھار ہمتال نہ دیویں

ہک ہاڑا ”درؔد؎“ غریب کریندائی بےشک زرمال نہ دیویں

پر دل دے ملک چوں دیس نکالی مینوں جھنڑکاں نال نہ دیویں

لگے بخت تاں چنگیاں چنگیاں دے

لگے بخت تاں چنگیاں چنگیاں دے ہو ویندن رنگ تبدیل اے

وَت ”درؔد؎“ کسیریاں لگدیاں دی اُداں سُنڑدا کونڑ اپیل اے

بےسود ویہانڑیاں ویلیاں دی کرو لکھ لکھ پیش دلیل اے

کہڑی ہوندی اے پیڑ امیراں نوں ہوندے وتّن غریب زلیل اے

اللہ لیندائے رنگ سِدھ نیتیاں نوں

اللہ لیندائے رنگ سِدھ نیتیاں نوں بندے چُمدن پیر دی خاک اے

ہر بشر نوں سجنڑاں کھوٹیاں توں ٹھہو ٹھہو پئے ویندی اے ہاک اے

جداں شک دی دھوڑ اِچ میلی ہووے اتبار دی ”درؔد؎“ پوشاک اے

مُڑ جھٹ اِچ مُدت دے سانگیاں آلا ہو ویندائے کھاتہ ائی پاک اے

جنہاں آکھیا ہا تینوں لازمی ملنڑائیں

جنہاں آکھیا ہا تینوں لازمی مِلنڑائیں اُوہے کوڑ تے ٹال کے وَگ گئے

بدنیتے اگ بےتکیاں دی میرے ہاں تے بال کے وَگ گئے

سَکیاں دیاں سدھراں لاہ لاہ کے مینوں رانہہ تے گال کے وَگ گئے

اکھیں ”درؔد؎“ دیدار نوں لوہندیاں رہئیاں اوہ سجنڑ سمال کے وَگ گئے

ربوں آئے اٹھ پہر مصیبتاں دے

ربّوں آئے اَٹھ پَہر مصیبتاں دے دِس شیشے وانگ بلّپ گئے

بھائیوال کتاب تعلق دی بُرے وقت دے خوف توں ٹھَپ گئے

جہڑے ”درؔد؎“ عروج دے وقت دے وِچ ساڈے ناں دیاں تسبیحاں جَپ گئے

اُوہے کُل انسان بہروپیے نکلے بنڑ لوڑ دے ویلے سپ گئے