نہے جھلیا درد نوں غربت وچ

نہے جھلیا ”درؔد؎“ نوں غربت وِچ کیڈے حوصلے دے کمزور ہائے

سانوں محض خلوص تے خوش رکھیوئے اِنج ازل توں دل وِچ چور ہائے

تُساں کھِنڈی ہوئی کھیڈ سمالنڑی ہاہ تُسیں سجنڑ غریب دا زور ہائے

مینوں لوڑ اِچ تھوڑ تُسیں دے گئے او اُتوں ہور تے اندروں ہور ہائے