تینوں بھا گئے ہن پردیس دے وسبے

 تینوں بھاء گئے ہِن پردیس دے وَسبے ساڈا وطن تے حال بےحال اے

تیرے ہوندیاں چن خوشحال ہاسے اج بالکل بچنڑ محال اے

ہیئی لوڑ جے وطن تے بَردیاں دی لَئے جَھبدے سُرت سمال اے

نئیں تاں کل تائیں تیرے ہجر دے وِچ مر ویسیا ”درؔد؎“ کنگال اے

سنگی کتنڑاں قیمتی ترکہ ہوندن

 سنگی کتنڑاں قیمتی ترکہ ہوندن کیتا مُول قیاس تُسانہہ نئیں

میری ذات دیاں قربانیاں دا اُکا رکھیا پاس تُسانہہ نئیں

ساری زندگی ”درؔد؎“ سلام دُعا دی چھوڑی کسر تے آس تُسانہہ نئیں

دھوکے میرے نال کریندیاں واری کیتا ککھ احساس تُسانہہ نئیں

جیندے مگرجہان نوں چھوڑیاں وی

جَیندے مگر جہان نوں چھوڑیاں وی کوئی منکھ نہ کائی پرواہ ہائی

اُسے ”درؔد؎“ نہ قدماں اِچ جاہ بخشی جیں دل اِچ دیونڑی جاہ ہائی

جَیتھوں جَھٹ پُھٹیاں یعقوب دے وانگوں ہو ویندی ختم نِگاہ ہائی

اساں اُس پچھے زندگی گُل کیتی اُوہنوں ہور کسے دی چاہ ہائی