ڈٹھی جھوک لدیندی سجنڑاں دی سارے مانڑ غریب دے مک گئے

ڈِٹھی جھوک لدیندی سجنڑاں دی سارے مانڑ غریب دے مُک گئے

واہندھے ”درؔد؎“ سمندر حسرتاں دے ارمان توں سُکدے سُک گئے

جنہاں سراں دے صدقے ہاسے پیر چُمیندے اوہ مُلکھ دے سامنڑے جھُک گئے

میرے وَسدے وقت دے ڈھیر پُجاری میتھے غربت ویکھ کے لُک گئے